توضیحات
یکی از موضوعات دینی در دنیای اسلام و به خصوص در مکتب تشیع، موضوع گریه است که در آیات قرآن کریم و نیز در روایات و سیره معصومین علیهم السلام به آن توجه بسیار شده است و یکی از عوامل مؤثر رشد و تعالی انسان و ابزار ارزنده تزکیه نفس و صفای قلب معرفی شده است.
مصداق بارز گریه مثبت، گریه بر اباعبدالله الحسین علیه السلام است که در زمان همه انبیاء مطرح بوده است؛ ولی ما فقط به موارد مورد توجه حضرت ختمی مرتبت (صلی الله علیه واله وسلم) اشاره خواهیم نمود.
در قرون اخیر به خصوص چند دهه گذشته در این رابطه افکار خاصی پیدا شده و اسلام شناسان غربی و شرقی به بررسی و تحلیل اسلام پرداخته اند و به اقتضای نحوه تفکر و محیط تربیتی و یا عوامل دیگر….!!! به نقد و طرد برخی از امور مسلم دینی دست زده اند، که از آن میان گریه به طور عام و گریه بر امام حسین العلی به طور خاص است.
اخیرا مواردی دیده شده که نه تنها گریه و عزاداری در عاشورا را نپسندیده اند، بلکه دستور به شادی و پایکوبی هم داده اند و روز عاشورا را به عنوان بهترین انگیزه شادی و رقص!!! معرفی می کنند.
این حقیر، که خود را کوچکترین شاگرد مکتب تشیع می شناسم از باب تکلیف دینی و وظیفه مذهبی و به خصوص در مواجهه با دانشجویان عزیز و جوانان علاقمند در محیط های مختلف دانشگاهی و درخواست تحقیق و بحث این موضوع از سوی آنان، به بررسی مطلب پرداختم لذا یک بار در ایام عاشورای سال ۱۴۱۹ مطابق با اردیبهشت ۱۳۷۷ به مدت سه جلسه در حسینیه حاجیان (که بانی آن به حق از ایثارگران شیعی و از عاشقان خدمت به مکتب تشیع هستند)در تهران این موضوع را بحث نمودم و برای بار دوم در محرم ۱۴۲۰ مطابق با اردیبهشت ماه ۱۳۷۸ به مدت ۴ جلسه در حسینیه عماد زاده اصفهان مجددأ مطلب مذکور را طرح کردم .
در این مجال بد نیست که علت طرح آن را توضیح دهم. اینجانب حدود ده سالی است که به مناسبت ماه محرم و ایام فاطمیه چند جلسه ای در حسینیه مرحوم مغفور خیر الحاج آقای حاج آقا رضا عمادزاده که از اخیار ایران و از شیعیان خالص مکتب اباعبدالله الحسین علیه السلام بودند، بحث هایی داشته ام .
ظهر روز عاشورای ۱۴۲۰ پس از اتمام جلسات در تهران با بدنی کاملا خسته و دلی سخت شکسته و چشمی به اشک نشسته، مقدمات سفر به اصفهان را فراهم می کردم تا با پرواز عصر آن روز به اصفهان بروم و برای جلسات همان شب در حسینیه عمادزاده حاضر شوم.
با خود می اندیشیدم که چه بحثی را شروع کنم . در کتابخانه منزلم یادداشتهای مربوط به محرم و حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام بررسی می کردم که در اولین نگاه متوجه موضوع گریه شدم. تصمیم گرفتم همین مطلب را مورد بحث قرار دهم وچون فرصت توقف در اصفهان بیش از چهار روز نمی توانست باشد، لذا این موضوع را برای چهار جلسه تنظیم نمودم.
اتفاقا در همان روزها نیز در دانشگاه اصفهان بحث دیگری داشتم ولی به مناسبت محیط و نیاز دانشجویان سوالات زیادی در رابطه با گریه مطرح شد و من از آنها خواستم پاسخ های خود را در بحث شبها در مکان حسینیه دریافت دارند.
فراموش نمی کنم در مدت چهار شب از ابتدا تا انتهای بحث، مرحوم خلد آشیان حاج آقا رضا عمادزاده، که نمونه ای بارز از عاشقان امام حسین علیه السلام بودند، اشک ریخته و ناله می زدند.از همان ابتدا اصرار داشتند که نوارهای بحث پیاده شود و به صورت جزوه در دسترس عموم قرار گیرد.
چهار نوار مذکور پیاده شد؛ ولی مشغله زیاد حقیر و کلاسهای دانشگاهی و جلسات متعدد بحث و گفتگو، فرصت بازنگری را نمی داد، زیرا مستلزم وقت بسیار زیاد بود. بحمد الله در روز سه شنبه آخر رجب ۱۴۲۰ برابر با آبان ماه ۱۳۷۸ این کار به اتمام رسید.
اینجانب علی رغم اینکه تألیفات بسیاری را به صورت نیمه کاره داشتم ولی بنا به درخواست مرحوم حاج آقا رضا عمادزاده این کار را مقدم داشتم. با کمال تأسف، امروز که روز پایان کار این وجیزه است، حدود هفتاد روز از رحلت آن عاشق دل باخته حضرت امام حسین علیه السلام می گذرد. امید است در عالم معنی از عنایات آن حضرت برخوردار باشند.
در خاتمه از سرکار خانم احمدی که ویرایش این نوشتار را قبول فرمودند، تشکر می نمایم. ضمنا از همسر فداکار و همراهم خانم شکرانی تقدیر می کنم که اگر مساعدت های ایشان نبود، توفیق انجام این امور برایم میسر نمیشد.
امیدوارم که خداوند شناخت و معرفت برتر و توفیق عمل به آن معرفت را به همگان عنایت بفرماید.
مقدمه چاپ سوم
حمد خدا را که کتاب اکسیر اشک برای بار سوم به چاپ می رسد. در این مدت کوتاه که در چاپ کتاب در اختیار علاقمندان قرار گرفت، استقبال اقشار مختلف به خصوص دانشگاهیان داخل و خارج از کشور، مشوق حقیر بود. از طرف برخی از مراکز دینی ترجمه عربی و انگلیسی آن پیشنهاد شد که گویا در دست اقدام قرار گرفته و امیدوارم که امکان نشر آن نیز فراهم گردد.
عقاید و معارف دینی از پشتوانه استدلال و منطق قوی برخوردار است. وظیفه ماست که در حد توان بکوشیم تا باورهای دینی مان را با ادله منطقی آن ارائه کنیم، تا هم بر غنای اعتقادات دینی افزوده و هم یاوه یاوه گویان را پاسخ گفته باشیم.
از درگاه احدیت مسئلت دارم که توفیق معرفت صحیح دینی و نشر و عمل به آن را به همگان عنایت فرماید.